• صفحه نخست
• کمانچه

کمانچه, سازی شهری است و جزء گروه سازهای زهی - آرشه ای محسوب می شود. به علت وسعت صدای زیاد (بیش از چهار اکتاو) و همچنین ظرافت صدا در خاورمیانه و خاور دور سابقه دوری دارد. از دوره تیموری پارچه‌ای ابریشمی به یادگار مانده که بر روی آن مجلس بزمی به تصویر کشیده شده و همچنین در یکی از نقاشی‌های عمارت هشت بهشت اصفهان، بانویی مشغول نواختن آن می‌باشد.

از اواسط دوره ناصری در عهد قاجار و با آمدن ویولن به ایران و آشنایی هنرمندان ایرانی با این ساز، به تدریج جایگاه کمانچه در بین اساتید،کم رنگ شد. پس از آن اکثر کمانچه نوازان به سوی ویولن رفتند و نکته جالب این که ابتدا آن را نیز به شیوه کمانچه می نواختند. از آنجا که ویولن، سازی غربی بود و صدای نسبتا واضح تری در مقایسه با کمانچه داشت به تدریج در موسیقی ایرانی رواج پیدا کرد. 
کمانچه, ساز اصیل ایرانی, رو به نابودی بود تا اینکه اصغر بهاری به پیشنهاد استاد خالقی, کمانچه نوازی را گسترش داد و آن را مجددا احیا نمود تا جایی که نسل امروز کمانچه نوازان خود را مدیون وی و فعالیتهایش می‌دانند.

اجزای کمانچه:

کاسه طنینی

پوست

خرک

دسته

سرپنجه

گوشی ها

شیطانک

سیم گیر

“تمامی محتوا مندرج در سایت متعلق به رسانه ریتم آهنگ می باشد و هرگونه کپی برداری با ذکر منبع بلامانع است.”