شیپور نوعی بوق فلزی از جنس برنج یا آلیاژهای مشابه است که از گذشته های دور تا امروز مورد استفاده بوده است. بوق های برنجی، کَرناهای بلند نقاره خانه ها، کرمیل ها و انواعی از کَرناها از خانواده شیپورها محسوب می شوند.
سازهای این خانواده اگر چه از نظر شکل و اندازه و کارکرد با هم اختلاف دارند اما ویژگی های مشترک زیر باعث هم خانواده شدن آن ها می شود:
بدنه سازهای این گروه، لوله صوتی بلندی است که قطر آن از سَر به تَه افزایش می یابد و در انتها به دهانه شیپوری ختم می شود.
طویل بودن لوله صوتی باعث شده که در بعضی نمونه ها برای کاستن از حجم ساز، لوله را یک یا چند بار خم کنند.
از این رو در بررسی سازهای این گروه با شکل های مختلفی مانند بدون خَم (مستقیم)، با یک خَم و با دو یا چند خَم مواجه می شویم.
خم کردن لوله صوتی باعث می شود یک شیپور با طول تقریبی دو متر، به طول حدود سی سانتی متر تغییر وضعیت دهد.
تاریخچه
از مهمترین مُهرنگارههای خنیاگری (موسیقی) در جهان باید به آثاری که در “چوغامیش” خوزستان برجای مانده و در سالهای 1961–1966 میلادی یافت شده، اشاره کرد. این مهرنگاره 3400 ساله سیمایی از بزم رامشگران را نشان میدهد و رامشگران هر کدام به نواختن سازی مشغول هستند؛ نوازندهای “چنگ” و دیگری “شیپور” و آن دیگر “تنبک” مینوازد.
“تمامی محتوا مندرج در سایت متعلق به رسانه ریتم آهنگ می باشد و هرگونه کپی برداری با ذکر منبع بلامانع است.”