• صفحه نخست
• چنگ

چنگ (هارپ) نوعی ساز زهی با قدمت و باستانی است و از مشهورترین سازهای ایران باستان به شمار می‌رفته است. در اشعار حافظ، مولوی جامی و نظامی هم از این ساز نام برده شده است. در اواخر قرون وسطی در اروپای غربی رایج شد به شکل مثلث بود و بعدها پدال هایی به آن اضافه شد که قدرت نوازندگی آن را افزایش داد. و پس از آن باز هم تکامل یافت، از جمله اینکه بدنه کمانی چنگ صاف تر شد. باستان شناسان نشانه و شکل این ساز را در سال های 1961 تا 1966 میلادی در تپه چغامیش خوزستان بر روی یک مُهر یافتند. تصویر چنگ را در تمام آثار باستانی از دوران هخامنشیان گرفته تا سلوکیان، از جمله دوره ساسانی، زمان خسرو پرویز می‌توان دید.

اجزای چنگ و چگونگی نواختن آن

امروزه، چنگ ها شامل گردن، ستون، سیم و جعبه طنینی می باشند. جنس سیم های این ساز از روده گوسفند و در اصوات بم از جنس فولاد است. برای نواختن چنگ باید از کف دست و چنگ زدن بر سیم ها توسط انگشتان دو دست یاری گرفت. تکنیک نوازندگی جهانی برای این ساز به صورت هشت انگشتی است ولی در ایران بنابر تحقیقات به دست آمده، تکنیک ده انگشتی است. چنگ هایی که فاقد پدال هستند یک بازو برای تغیرکلیدها در آنها تعبیه شده که فقط یک سیم را در آنِ واحد کنترل می کند.

نت دو در این ساز با رنگ قرمز و نت فا با رنگ آبی یا سیاه و بقیه رنگ ها با رنگ سفید مشخص می شود.

“تمامی محتوا مندرج در سایت متعلق به رسانه ریتم آهنگ می باشد و هرگونه کپی برداری با ذکر منبع بلامانع است.”