• صفحه نخست
• فرم موسیقایی

فرم در موسیقی، نظام ایده های موسیقایی در زمان است. موسیقی فقط در قالب زمان موجودیت می یابد، قالبی که در آن صداها آغاز می شوند، دگرگونی می یابند، تکرار می شوند و پایان می گیرند. آهنگساز در سیر زمان از بطن تمام عناصر موسیقایی –زیر و بم، رنگ صوتی، دینامیک، ریتم، ملودی، هارمونی و بافت- اثری منسجم می آفریند. در یک قطعه موسیقی که نظامی منطقی داشته باشد هر ایده موسیقایی از ایده ای دیگر سر بر آورده و تمام بخش های ساختاری در ارتباطی متقابل هستند. با یادآوری بخش های گوناگون و چگونگی ارتباط آنها با یکدیگر است که فرم کلی یک قطعه را درک می کنیم. هنگامی که با شنیدن مکرر یک قطعه، آگاهی ما از این بخش ها بیشتر شود و آنها را بهتر به یاد بسپاریم، مفهوم فرم روشن تر شده و معنای حسی ویژه خود را می یابد.

تکنیک های پدیدآورنده فرم موسیقیایی

تکرار، تضاد و دگرگونی (واریاسیون) تکنیک های بنیادی هستند که علاوه بر نغمه های کوتاه در آثار طولانی تر نیز به کار گرفته می شوند. تکرار، یکپارچگی و انسجام پدید می آورد؛ تضاد تنوع می آفریند و دگرگونی با تغییر دادن عناصری از یک ایده ضمن محفوظ داشتن دیگر عناصر آن، انسجام و تنوع را یکجا فراهم می کند.
تکرار
در موسیقی، تکرار ملودی ها یا بخش های بزرگتر، تکنیکی است که برای ایجاد پیوستگی میان بخش های گوناگون یک اثر، کاربردی گسترده دارد. تکرار برانگیزنده لذتی است که از بازشناسی و یادآوری به ما دست می دهد و ملودی از این راه در حافظه حک می شود.
تضاد
حرکت پیش رونده، تقابل ایده های گوناگون و تغییر حالت، همه از تضاد سرچشمه می گیرند. تضاد موجب پیش راندن و بسط ایده های موسیقایی می شود. همانگونه که عکاس می تواند بلندی ساختمان را با گنجاندن یک انسان بر زمینه عکس نشان دهد، آهنگساز نیز قادر است قدرت و هیجان ایده ای موسیقایی را با قرار دادن آن در برابر ایده ای متضاد که آرام و تغزلی است جلوه ای برجسته تر ببخشد.
دگرگونی
در دگرگونیِ یک ایده موسیقایی برخی از ویژگی های آن محفوظ می مانند و برخی دیگر تغییر می یابند.

گونه های فرم موسیقیایی عبارتند از :

• فرم سه بخشی (ترنری) : A B A
• فرم دوبخشی (باینری) : A B

“تمامی محتوا مندرج در سایت متعلق به رسانه ریتم آهنگ می باشد و هرگونه کپی برداری با ذکر منبع بلامانع است.”