• صفحه نخست
• آشنایی با گواش

آشنایی با گواش

گواش نوعی رنگ محلول در آب است که با درجه شفافیت بالایی مشخص می شود. بافت نهایی آن مات، ضخیم و پوشاننده تر از آبرنگ است و روی تکیه کاغذ را نمی پوشاند. اثر مات با افزودن سایر رنگدانه های سفید بی اثر مانند گچ یا سرب سفید به رنگدانه ها و به طور سنتی با صمغ عربی مخلوط می شود. اصطلاح گواش اکنون به رنگدانه، تکنیک نقاشی و آثار هنری اجرا شده با این نوع رنگ محلول در آب اشاره دارد.

واژه فرانسوی گواش برای اولین بار در قرن هجدهم در فرانسه برای اشاره به محیط های آبی که در آن رنگدانه سفید برای به دست آوردن کدورت اضافه می شد استفاده شد. با این حال، این اصطلاح اقتباسی از کلمه ایتالیایی guazzo است که از واژه لاتین مبتذل aquātio، «ارائه با آب» مشتق شده است، و احتمالاً با واژه guado، به معنای واقعی کلمه «فورد»، «لجن» ادغام شده است. بنابراین ریشه شناسی روش تهیه تکنیک گواش را منعکس می کند.

تاریخچه گواش

رنگ گواش تکنیکی شبیه به آبرنگ اما با نتیجه مات است که اثر را بیشتر شبیه به نقاشی رنگ روغن می کند. به طور سنتی صمغ عربی به عنوان یک عامل اتصال استفاده می شد، حتی اگر از اواخر قرن 19 مخلوط ارزان تر و تولید انبوه با دکسترین زرد معرفی شد.

استفاده از گواش سنت باستانی دارد. شکل اولیه این رنگدانه قبلاً در مصر باستان مورد استفاده قرار می گرفت، جایی که از مخلوط کردن آن با عسل، صمغ کتیرا یا سایر چسب ها به دست می آمد. گواش همچنین به طور گسترده در اروپای قرون وسطی برای خلق نسخه های خطی تذهیب شده استفاده می شد و تکنیک غالب در مینیاتورهای ایرانی و مغول نیز بود.

با این حال، به لطف وودیست ها و دیگر نقاشان منظره در فرانسه در قرن 18 محبوبیت پیدا کرد، اگرچه قبلاً در ساخت طرح های آماده سازی نقاشی های روغنی قرن شانزدهم استفاده می شد. در واقع از گواش در دوران رنسانس برای ایجاد پیش نویس های اولیه نقاشی های دیواری استفاده می شد. در قرن هجدهم، در میان نقاشان منظره مانند خاویر دلا گاتا، پیترو فابریس، الساندرو دوآنا، سالواتوره فرگولا مشهور شد.

بعدها، در قرن نوزدهم، امپرسیونیست ها پتانسیل و محدودیت های آن را کشف کردند. گواش در واقع پس از خشک شدن دچار تغییرات رنگی قابل توجهی می شود. به طور خاص، رنگ های روشن تر تمایل به تیره شدن دارند و بالعکس. علاوه بر این، باید به سرعت استفاده شود و در لایه‌هایی که خیلی ضخیم نیستند اعمال شود، ویژگی‌هایی که آن را برای نقاشی‌های هوای آزاد ایده‌آل می‌کند. این امکان به دست آوردن نتایج مؤثر را حتی به طور مستقیم روی کاغذ رنگی، همانطور که ترنر انجام داد، یا ترکیب با آبرنگ برای برجسته کردن ترکیب می دهد. تطبیق پذیری آن به هنرمندان این امکان را می دهد که به رنگدانه های سریع محلول در آب مانند آبرنگ دست پیدا کنند. در عین حال، رندری زنده، شبیه به نقاشی رنگ روغن، بسیار روشن و دارای رنگ مرواریدی مشخص را می دهد.

در قرن بیستم از گواش به صورت تجربی نیز استفاده می شد. هنری ماتیس، هنرمند فرانسوی، دکوپه های گواش را با استفاده از تکنیک کولاژ خلق کرد. سریال برهنه آبی نمونه است. ماتیس برای ایجاد این برش ها از کاغذ سفید و گواش استفاده کرده است. گواش همچنین توسط هنرمندان انتزاعی مدرن مانند مارک روتکو، هلن فرانکتالر، جکسون پولاک و حتی الکساندر کالدر استفاده شد. همچنین فرنان لجر و ژان دوبوفه این رسانه را آزمایش کردند.

در معاصر، گواش در ایجاد مناظر و دکلکومانیا محبوب است. به دلیل سرعت خشک شدن و اجرای سریع، در هنرهای تجاری مانند کمیک، پوستر، تصویرسازی و انیمیشن، به ویژه برای نقاشی پس زمینه نیز استفاده می شود.

ساختار گواش، شباهت زیادی به آبرنگ داشته و برخی نقاشان این دو متریال را هم‌زمان به کار می‌گیرند . برخی از انواع آبرنگ‌های موجود در بازار نیز که بیشتر به صورت تیوپ، خمیری یا نیمه مایع در دسترس هستند، به گونه‌ای ساخته شده‌اند که بتوان کیفیات آبرنگ و گواش را هم‌زمان پدید آورد . در گواش، نسبت صمغ به رنگدانه بیشتر است . از این رو خاصیت پوشانندگی بیشتری داشته و هنگام استفاده قابل کنترل تر است .

در ساختار گواش، همانند آبرنگ، عامل اتصال رنگدانه هابه‌طور سنتی صمغ عربی است اما از اواخر قرن نوزدهم، از مواد ارزان تری مانند دکسترین زرد نیز استفاده شد.

هنگامی که گواش به صورت خمیر به فروش می‌رسد، برای مثال در تیوپ، dextrin معمولاً با حجم برابر آب مخلوط شده‌است. پروپیلن گلیکول اغلب به منظور بهبود خواص چسبنده و خواص هیدروژیکی رنگ و همچنین انعطاف‌پذیری لایه رنگ نارنجی پس از خشک شدن به گواش افزوده می‌شود. گواش از آبرنگ متفاوت است، زیرا ذرات و رنگدانه‌ها به‌طور معمول بزرگتر هستند و نسبت رنگدانه به اتصال دهنده بسیار بالاتر است و یک پرکننده سفید اضافی مانند گچ، که موجب تبدیل شدن گواش به یک رنگ جسمی می‌باشد به گواش افزوده می‌شود. این باعث می‌شود گواش سنگین تر و مات تر به نظر برسد.

گواش‌های با کیفیت، رنگ دانه‌های طبیعی بیشتری دارند که باعث می‌شوند، پس از استفاده، شفاف تر به نظر برسند . رنگ گواش، به دلیل سادگی در استفاده و کنترلی که می‌توان بر روی آن داشت، و همچنین ارزان بودن، به اشتباه به عنوان وسیله‌ای برای نقاشی کودکان و افراد تازه‌کار شناخته شده . در حالی که گواش برای طراحی پوستر و انیمیشن‌سازی بسیار کارآمد است . گواش در نتیجهٔ ترکیب رنگ دانه و یک ساکن‌کننده مثل صمغ عربی یا صمغ نشاسته (دکسترین) به دست می‌آید با این حال در ترکیبات آن از موادی مانند گلیسرین، کربنات کلسیم و پی ال نیز استفاده می‌شود .

هنرمندان برجسته ای که از نقاشی گواش استفاده کردند

فرانسوا بوچر (1703-1770)، فرانسوی

آدولف منزل (1815-1905)، آلمانی

M. William Turner (1775-1851)، انگلیسی

هانری تولوز لوترک (1864-1901)، فرانسوی

هانری ماتیس (1869-1954)، فرانسوی

مارک شاگال (1887-1985)، روسی-فرانسوی

ژان دوبوفه (1901-1985)، فرانسوی

الکساندر کالدر (1898-1976)، آمریکایی

سول لویت (1928-2007)، آمریکایی

اگنس مارتین (1912-2004)، آمریکایی

آنیش کاپور (1954)، بریتانیایی-هندی

“تمامی محتوا مندرج در سایت متعلق به رسانه ریتم آهنگ می باشد و هرگونه کپی برداری با ذکر منبع بلامانع است.”