• صفحه نخست
• آشنایی با جوزف ماریا اولبریچ؛ از بزرگترین معماران اتریش

آشنایی با جوزف ماریا اولبریچ

یکی از بزرگترین معماران اتریش در آغاز قرن، جوزف ماریا اولبریچ، همراه با هنرمندان دیگر از جمله نقاش تزئینی گوستاو کلیمت (1862-1918)، یکی از بنیانگذاران جدایی وین (حدود 1897 به بعد) بود. که او ساختمان مقر معروف مشهور به Haus der Wiener Sezession را طراحی کرد. اولبریچ تحت تأثیر معمار وینی اتو واگنر (1841-1918)، همچنین با آرت نو - معروف در اتریش به عنوان Sezessionstil یا با نام آلمانی آن Jugendstil - مرتبط بود و در طراحی تزئینی که آن را ترویج می کرد مشارکت داشت. اما او موفق شد با تلفیق ظاهر فانتزی آن با عملکرد فضایی و توزیعی، بر ضعف ها و محدودیت های معماری آرت نو غلبه کند. بنابراین، مانند ویکتور هورتا (1861-1947) در بلژیک، هکتور گیمار (1867-1942) در فرانسه، و آنتونی گائودی (1852-1926) در اسپانیا، اولبریچ به عنوان پل ارتباطی بین معماری قرن نوزدهم و ظهور مدرنیسم عمل کرد.

زندگینامه

اولبریچ که در اوپاوا، در سیلسی اتریش (اکنون بخشی از جمهوری چک) به دنیا آمد، فرزند یک تولیدکننده آجر مرفه، که کسب و کار او علاقه اولیه اولبریچ به ساخت و ساز ساختمان را برانگیخت، در رشته معماری در Wiener Staatsgewerbeschule و پس از آن در آکادمی هنرهای زیبا تحصیل کرد. وین در زمان اتو واگنر. در آکادمی، اولبریچ جوایز متعددی از جمله جایزه رم در سال 1893 را به دست آورد که منجر به پیوستن او به استودیوی معماری واگنر شد و به مدت پنج سال در آنجا کار کرد.

خانه جدایی وین

در سال 1897، اولبریچ همراه با گوستاو کلیمت، یوزف هافمن و کولومان موزر، گروه هنری آوانگاردی را تأسیس کرد که یک گروه هنری آوانگارد است که با آشنایی آن با آخرین جنبش‌های هنر مدرن، از جمله آخرین گرایش‌ها، هنر اتریش را مدرن می‌کند. پست امپرسیونیسم، اکسپرسیونیسم، و همچنین سبک های مختلف هنر تزئینی، از جمله Sezessionstil. این سازمان مجله خود Ver Sacrum (بهار مقدس) (1898-1903) را برای ترویج وحدت در هنرها، از جمله هنر عامیانه منتشر کرد، در حالی که اولبریچ ساختمان مرکزی دیدنی سازمان (Haus der Wiener Sezession) را طراحی کرد. نمای بیرونی این سازه نمادین توسط یک گنبد فلزی تزئین شده با طرح های گل آرت نوو تاج گذاری شده بود، در حالی که فضای داخلی آن با یک سالن ورودی کلیسا مانند و یک فضای نمایشگاهی به سبک صنعتی مشخص شده بود. بیست و سه نمایشگاه در ساختمان جدید از سال 1898 تا 1905 برگزار شد که عموم را با امپرسیونیسم فرانسوی و همچنین نمادگرایی، جنبش هنر و صنایع دستی انگلیسی، ژاپنیسم و ​​چاپ های Ukiyo-e Woodblock و گونه های مختلف هنر نو بین المللی آشنا کرد.

خانه جدایی وین در بین سال‌های 1898 و 1900 به اولبریچ مشهور شد. در واقع، او به سرعت به عنوان بااستعدادترین و مبتکرترین معماران جدایی وین شناخته شد.

مستعمره هنرمندان دارمشتات

در سال 1899، اولبریچ به دعوت ارنست لوئیس، دوک بزرگ هسن، به دارمشتات رفت تا تعدادی ساختمان و گالری برای مستعمره هنرمندان آرمان‌شهر دارمشتات/ماتیلدنهوهه طراحی و بسازد. او شش خانه را تکمیل کرد، از جمله خانه ارنست لودویگ - یک سالن مرکزی شامل اتاق‌های جلسه و استودیوهای هنرمندان، که در این فرآیند عناصری از معماری طراح اسکاتلندی چارلز رنی مکینتاش (1868-1928) به عاریت گرفته بود. او همچنین برج عروسی چند طبقه (Hochzeitsturm) را طراحی کرد، یک مرکز نمایشگاهی با گالری‌های متعدد، که با چندین ویژگی آوانگارد از جمله روبنا به سبک آرت دکو و نوارهای پنجره‌های مدرن مشخص شده است. در سال 1900، اولبریچ تابعیت هسین را به دست آورد و بعداً پست پروفسور معماری را از گراند دوک پذیرفت.

طرح های دیگر

در طول دهه 1900 اولبریچ تعدادی طرح معماری متنوع دیگر را تکمیل کرد - از جمله طراحی فروشگاه بزرگ Leonhard Tietz در وین. علاوه بر این، با الهام از Wiener Werkstatte (کارگاه وین) - یک استودیوی هنرهای تزئینی که توسط هافمن و موزر تأسیس شد و نقاشان جوان وینی با استعدادی مانند Oskar Kokoschka (1886-1980) و اگون شیله (1890-1918) را به کار گرفت - اولبریچ نیز با سایرین آزمایش کرد. انواع هنرهای کاربردی از جمله سرامیک، صحافی کتاب، آلات موسیقی و مبلمان. او چندین طرح را به نمایشگاه لوئیزیانا در سنت لوئیس، ایالات متحده آمریکا ارائه کرد و - به لطف دفاتر خوب فرانک لوید رایت (1867-1959) - به عنوان عضو وابسته موسسه معماران آمریکایی (AIA) انتخاب شد. (همچنین نگاه کنید به: معماران آمریکایی.) او همچنین عضو Deutscher Werkbund (فدراسیون کار آلمان) بود - همچنین به جدایی مونیخ (1892) و جنبش جدایی برلین (1898) مراجعه کنید. سایر ساختمان‌های طراحی شده توسط اولبریچ در این مرحله نهایی عبارتند از: خانه کارگران Opel (1908، دارمشتات)، و خانه Josef Feinhals (1908، کلن). متأسفانه برای معماری قرن بیستم، اولبریچ بر اثر سرطان خون در اوت 1908 در سن 40 سالگی درگذشت.

دیگر معماران مشهور قرن نوزدهم

• ریچارد آپجان (1802-78)

معمار گوتیک احیاء.

• یوجین ویوله لو دوک (1814-79)

معمار سبک گوتیک، مرمتگر قرون وسطایی.

• جیمز رنویک (1818-95)

معمار گوتیک احیاگر.

• ریچارد موریس هانت (1827-95)

با الهام از معماری کلاسیک و رنسانس فرانسوی.

• ویلیام لو بارون جنی (1832-1907)

بنیانگذار اولین مدرسه معماری شیکاگو.

• هنری هابسون ریچاردسون (1838-86)

معمار احیای رمانسک.

• پیتر بهرنز (1868-1940)

معمار صنعتی مبتکر و تأثیرگذار آلمانی.

“تمامی محتوا مندرج در سایت متعلق به رسانه ریتم آهنگ می باشد و هرگونه کپی برداری با ذکر منبع بلامانع است.”