• صفحه نخست
• موریس راول

موریس راول

ژوزف موریس راول (1937-1875) آهنگساز و نوازنده فرانسوی در پاریس درگذشت.

قطعات پیانوی راول مانند «آینه ها» و «شبح شب» همچنین آثار ارکستری او مانند «بولرو» «دافنیس و کلوئه» و سازبندی او بر روی «تصویرهای یک نمایشگاه» اثر مودست موسورگسکی آثار برجسته‌ای در میان آثار موسیقی سده بیستم هستند.

همین که استعداد موریس در موسیقی برای پدر و مادرش آشکار می‌شود او را برای آموزش نزد آموزگاران موسیقی می‌گمارند. در هفت سالگی او نواختن پیانو را آغاز می‌کند و در سال 1887 در یازده سالگی به فراگیری هارمونی می‌پردازد. در 1889 به کلاس مقدماتی هنرستان موسیقی (کنسرواتوآر) پاریس راه می‌یابد و دو سال بعد به دوره بالاتر پذیرفته می‌شود و در پیانو با شارل دو بریو و در هارمونی با امیل پسر به آموختن ادامه می‌دهد. در سالهای نخست در هنرستان موسیقی راول استعداد خود را در تجربه‌های نو آشکار می‌سازد او شیفته موسیقی ریچارد واگنر، امانوئل شابریه و اریک ساتی است.

طی سال های 1905 تا 1908 آثار راول با نظرات مخالفی روبرو شد. در سال 1909 هنگام دیدار از باله روس با ایگور استراوینسکی آشنا می‌شود این دیدار تأثیر بسیار زیادی بر گروهی از آهنگسازان حاضر و از جمله راول می‌گذارد و او مانند برخی دیگر از آهنگسازان قطعه‌هایی برای این باله که توسط سرگئی دیاگیلف اداره می‌شد می‌آفریند.

جنگ جهانی اول در حالی آغاز می‌شود که شهرت آثار راول مرزهای فرانسه را درنوردیده است و آثار ویران‌کننده‌ای روی زندگی راول دارد. او می پندارد که وظیفه هر هنرمندی است که با تمام نیرو و برای ملت در جنگ شرکت نماید و در حالیکه تلاش می‌کند وارد نیروی هوایی شود که مورد پذیرش قرار نمی‌گیرد به عنوان راننده در بخش ترابری به خدمت مشغول می‌گردد. در تابستان 1916 او در حالیکه خود را در سلامت کامل می‌بیند نیاز و اضطرار فراوانی به آفرینش موسیقی در خود احساس می‌کند اما به دلیل دچار شدن به اسهال خونی ناگزیر به بازگشت می‌شود تا مورد درمان قرار بگیرد همین که به خانه باز می‌گردد مادرش از دنیا می‌رود. در این سال‌ها دلیل‌های چندی همچون جنگ، بیماری و از همه مهمتر مرگ مادرش موجب شد که روند کار راول در آفرینش موسیقی بسیار کند گردد.

پایان جنگ با پایان زندگی کلود دبوسی دنبال می‌شود (1918) و راول تبدیل به چهره برتر دوران پس از جنگ می‌گردد. ستایش جهانی نسبت به آثارش او را به انجام سفرهای هنری بسیاری در سراسر دنیا می‌کشاند و این سفرها بی تردید موجب می‌شود که بیش از پیش جایگاه برتری در دنیا به دست آورد.

در 1920 و پس از آنکه از دریافت لژیون دونور خودداری می‌ورزد تلاش می‌کند تا از جریانهای سیاسی دوری نماید، خانه‌ای در بیرون از پاریس خریداری کرده و زندگی بسیار خصوصی را در آن پی می‌گیرد.

راول هرگز ازدواج نمی‌کند. این کناره‌گیری این امکان را برای او فراهم می‌کند تا به آهنگسازی و سازبندی بپردازد.

راول نیز مانند دبوسی همعصر مسن تر خود، سال ها به تحصیل پیانو و آهنگسازی در کنسرواتوار پاریس پرداخت اما بر خلاف دبوسی و به رغم پنج بار تلاش هرگز نتوانست برنده جایزه رم شود. آخرین ناکامی او -در سی سالگی و هنگامی که دیگر آهنگسازی صاحب نام بود- سبب چنان رسوایی و جنجالی شد که به تغییر مدیریت کنسرواتوار انجامید.

شاید به سبب همین رنجیدگی قدیمی از دست اندرکاران موسیقی بود که در آن سالها نشان «لژیون دونور» را که به او در مقام مشهورترین آهنگساز زنده فرانسه اعطا می شد، نپذیرفت.

پس از آن وی تلاش می‌کند تا از جریانهای سیاسی دوری نماید، خانه‌ای در بیرون از پاریس خریداری کرده و زندگی بسیار خصوصی را در آن پی می‌گیرد. راول هرگز ازدواج نمی‌کند. این کناره‌گیری این امکان را برای او فراهم می‌کند تا به آهنگسازی و سازبندی بپردازد.

راول فراتر از هر چیز استادکاری زبردست بود و گفته است:«هدفم رسیدن به کمال تکنیکی است».

هنر راول همچنین در سازبندی بسیار درخشان است. او نه تنها برخی از آثار خود برای پیانو را برای ارکستر سازبندی کرد همچون «(مادرم غاز) غاز مادر»، «آرامگاه کوپرن» و «والس»، بلکه آثاری از دیگر آهنگسازان را نیز سازبندی نمود که نامدارترین آن‌ها «تابلوهای یک نمایشگاه» اثر مودست موسورگسکی می‌باشد. و البته آثاری که او از آغاز برای ارکستر خلق کرد مانند «بولرو» شناخته‌ترین اثر او می‌باشد.

برخی از آثار او:

بولرو

والس

کنسرتو پیانو

راپسودی اسپانیول

گاسپار شب

بازی آب

سوناتین

آینه ها

آرامگاه کوپرن

سونات ویلن

واپسین سال های عمر

در سال 1932 راول ابتدا دچار بیماری بسیار سختی می‌شود و سپس در 18 اکتبر همان سال بر اثر تصادف خودرو وضع جسمیش هر چه بیشتر به وخامت می‌گراید و با وجود تلاش دوستانش که در پی پرستاری از وی بودند هر روز بیش از دیروز نیروی بدنیش رو به کاهش می‌گذارد؛ خیلی زود کار به آنجا می‌کشد که حتا توانایی امضا کردن هم ندارد و زندگی او به کارهای روزمره و پذیرفتن دوستان و برادرش در خانه یا گاهی رفتن به کنسرت چنانچه شرایط بدنیش اجازه می‌داد محدود می‌گردد. در 17 دسامبر 1937 برای یک عمل جراحی در بیمارستان بستری می‌شود که سودمند نیست و راول در ساعت 3:30 روز 28 دسامبر در سن 62 سالگی از دنیا می‌رود. مراسم خاکسپاری بدون انجام تشریفات مذهبی صورت می‌گیرد و در میان مشایعت کنندگان موسیقیدانان بسیاری از جمله استراوینسکی، فرانسیس پولنک و داریوش میو به چشم می‌آیند.

“تمامی محتوا مندرج در سایت متعلق به رسانه ریتم آهنگ می باشد و هرگونه کپی برداری با ذکر منبع بلامانع است.”