• صفحه نخست
• سونات باروک

در دوره باروک، ساخت موسیقی‌ اهمیتی چشمگیر یافت. یکی از پیشرفت‌های اصلی در موسیقی سازی پیدایش قطعه‌هائی به‌نام سونات (sonata) بود: آثاری چند موومانی برای یک تا هشت‌ ساز. (اصطلاح سونات در دوره‌های بعد، معنائی مشخص‌تر و محدودتر یافت.

آهنگسازان باروک اغلب به نگارش تریوسونات (trio sonata) می‌پرداختند، که این نام به سبب وجود سه خط ملودیک در آن بود: دو خط ملودیک زیرتر و یک باسو کُنتینوئو. با این وجود، واژه تریو گمراه‌کننده است، چرا که تریو سونات در واقع دارای چهار نوازنده است. در تریو سونات، دو ساز با صدای زیر (به‌طور معمول ویولون با فلوت یا اُبوا) و دو ساز برای بخش کُنتینوئو - سازی شستی‌دار (ارگ یا کلاوسن) و یک ساز بم (ویولونسل یا باسون) – استفاده می شود.

سونات از ایتالیا آغاز شد اما در سده هفدهم به آلمان، انگلستان و فرانسه راه یافت. سونات در قصر، خانه، و حتی کلیسا پیش از مراسم، همزمان با آن یا پس از آن نواخته می‌شد. آهنگسازان گاه سونات‌های خود را با اصطلاح سوناتا داکی‌یزا (sonata da chiesa) سونات کلیسائی، که حالتی باوقار داشت و برای اجراء در مراسم مذهبی کلیسا مناسب بود، و سوناتا داکامِرا (sonata da camera) سونات مجلسی، که تم رقص‌گونه داشت و مخصوص اجرا در دربار ساخته می‌شد، از یکدیگر متمایز می‌کردند.

“تمامی محتوا مندرج در سایت متعلق به رسانه ریتم آهنگ می باشد و هرگونه کپی برداری با ذکر منبع بلامانع است.”