• صفحه نخست
• سفال مینایی و تاریخچه آن

تاریخچه سفال مینایی

سفال مینایی:از دوران باستان تا کنون همواره مورد توجه قرار گرفته است و بسیاری از سفالگران به ساخت سفال های مینایی می پرداختند.

1-معمولا دو مرحله پخت در لعابکاری صورت می گیرد که به مرحله اول آن بیسکوییت می گویند،

2- در مرحله دوم پخت از لعاب مینا برای تزیین سفال استفاده می شود.
برای ایجاد سفال های مینایی از سیلیکات آلومینیوم در ایجادگل رس  استفاده می کنند،

در این روش خاک مورد استفاده سفالگری معمولا خاک چینی یا کائولین می باشد.

در روش مینایی، با مایع مینا بر روی ظروف لعاب خورده نقاشی می کنند.

این مایع پس از پخت در شرایط اتمسفر کوره به قشر نازکی از فلز تبدیل می گردد،و به رنگ های طلایی، مسی، عنابی یا سایر رنگ ها دیده می شود.

تاریخچه سفال مینایی : دوره سلجوقی

استفاده از روش مینایی در سفالگری از دوران سلجوقیان در ایران رواج پیدا کرد و به حد کمال خود رسید.

.
در آن دوره از سولفات مس و نیترات نقره و طلا و همچنین نیترات بیسموت برای تزیین ظروف سفالی استفاده می شد؛و گاهی با کربنات نقره و کربنات مس، رنگ های زیبایی را ایجاد می کردند.

در دوران سلجوقی روش کار برای ایجاد سفال های مینایی به این ترتیب بود:

که یک قسمت از مواد ذکر شده در بالا را با سه قسمت از گل اخرا و صمغ عربی که کاملا ساییده و نرم شده بود را با هم ترکیب می کردند،
و سپس به صورت لایه ای نازک بر روی لعاب نقاشی می کردند.

.

شیوه مینایی را که در آن از ترکیب رنگ های اصلی و طلایی استفاده می شد، هفت رنگ می نامیدند.

زمینه رنگ در این روش آبی کبالت می باشد که در زیر لعاب شفاف و بی رنگ قرار داده شده است.

ظروف سفالی هفت رنگ اغلب در ری، ساوه، کاشان و نیشابور تولید می شد و بهترین ظروف سفالی مینایی یا هفت رنگ مخصوص شهر ری بوده است.

نقش معروف سفال مینایی هفت رنگ در این دوران اغلب صحنه ها و مجالس حماسی و افسانه های تاریخی ساسانی
و نقش انسان و هم چنین اسلیمی و نقش جانوران در موضوعات داستانی بوده است.

تاریخچه سفال مینایی : قرن ششم هجری

در قرن ششم هجری یک نوآوری فنی راه سفالگری را متحول کرد،
در این دوران سفالگران لعاب قلیایی را ابداع نمودند
که این نوع لعاب از قابلیت بیشتری در پذیرش رنگ و لعاب و مینا برخوردار بود.

در این دوران از ظروف سفید و یا به رنگ آبی روشن بودند
و در سفال مینایی این دوران، تزیینات صورت گرفته بیشتر شامل صحنه های شکار می باشد،که با استفاده از مینای مشکی و سفید و یا طلایی، تزیینات بسیار زیبا و جذابی را پدید آورده اند.

چکیده:

  در دوره مياني اسلام در ايران، مينا، يک اصطلاح کلي براي لعاب روي فلز، شيشه و سفال بود اما در دوره معاصر، مينايي به گروه خاصي از سراميک، با نقاشي رولعابي و تزيينات پيکره اي، هندسي و گياهي اشاره دارد که در بسياري موارد به کتيبه هايي مزين بوده و با طلا نيز آراسته شده است.

اين سفالينه هاي کتيبه دار، جايگاهي براي پيوند دو هنرسفالگري و خوشنويسي است و نشان مي دهد علاوه بر اينکه خوشنويسي در تزيين سفالينه ها حضور يافته، بلکه بستر مناسبي براي انتقال مفاهيم نيز بوده است.

 کتيبه هاي رقم دار روي ظروف مينايي، اين آثار را به اسناد با ارزش تصويري در هنر ايران بدل کرده است.

 با استناد به اين تاريخ ها و رقم ها، مي توان محدوده زماني توليد مينايي را تخمين زد و صنعتگران فعال در اين صنعت را شناسايي کرد.

هدف اين پژوهش، گاهنگاري سفال مينايي بر اساس نمونه هاي داراي تاريخ و رقم است.

“تمامی محتوا مندرج در سایت متعلق به رسانه ریتم آهنگ می باشد و هرگونه کپی برداری با ذکر منبع بلامانع است.”