• صفحه نخست
• تاثیر رنگ و نور بر ایجاد آرامش روانی کودکان مبتلا به اوتیسم

تاثیر رنگ و نور بر ایجاد آرامش روانی کودکان مبتلا به اوتیسم

چکیده
محیط به عنوان یکی از عوامل موثر بر روحیه انسان باید به تفاوت های افراد اهمیت دهد و پاسخگوی نیازهای متفاوت آنها باشد ، بدین سان باید سعی شود محیط با نیازهای اساسی روحی انسان هماهنگ گردد. شرایط خاص کودکان مبتلا به اوتیسم، طراحی محیطی مناسب، جهت کنترل رفتار و بهبود سلامت روانی آنها را می طلبد. از آنجا که بسیاری از آنها آموزندگان دیداری هستند بنابراین استفاده از ابزار دیداری همچون رنگ در راستای ایجاد آرامش روانی حائز اهمیت است. رنگ بندی و معماری داخلی محیط زندگی کودکان اوتیستیک، بر روحیه و آرامش روانی آنها بسیار موثر است. در این تحقیق سعی شده است که اهمیت نحوه استفاده از نور طبیعی و رنگ های مناسب در طراحی مراکز نگهداری کودکان اوتیستیک بررسی گردد، زیرا کاربرد رنگ و نور مناسب تا حدود زیادی بر رفتار ها، روحیات، بازدهی و کارایی آنان تاثیر می گذارد و باعث ایجاد آرامش و کنترل روانی در کودك می شود.

مقدمه
درمیان گروه های مختلف کودکان با نیازهای ویژه با اختلالات فراگیر رشدی(اوتیسم) دسته ای از کودکان هستند که هم در زمینه ارتباطات اجتماعی و هم در زمینه رفتار مشکلات فراوانی دارند. گسترش رشد اجتماعی کودکان مبتلا به اوتیسم مولفه ای اساسی در مداخلات درمانی برای این کودکان می باشد. این اختلال در اوایل زندگی بروز می کند و تقریبا روی همه جنبه های فعالیت کودك اثر معکوس می گذارد.
علت و بروز آن نامعلوم و نحوه معالجه و درمان این بیماری هم به طور کامل مشخص نشده است. ولی تاسیس فضاهای آموزشی با استفاده از علم معماری، در مکان های به دور از آلودگی های صوتی با کاربری خاص و به کارگیری تجهیزات آموزشی لازم و کمک پرسنل باتجربه می توان کودکان مبتلا به اوتیسم را به موقع نجات داده و به زندگی طبیعی برگرداند. با توجه به گسترش این بیماری در جهان و اخیرا در ایران، بررسی تحقیقات اندك در این زمینه نشان می دهد که فضاهای درمان آموزشی با این بیماری به صورت تخصصی فقط در معدودی از کشورها نظیر آمریکا و آلمان به کار گرفته می شوند.
یکی از مهمترین ویژگی های کودکان که در درك آنان از فضا موثر است، قوه تخیل است، ولی به دلیل این که این کودکان فاقد قوه تخیل یک کودك طبیعی هستند، ضرورت استفاده از عناصر و شکل های متنوع و گوناگون در فضاهای داخلی و خارجی قابل درك است؛ زیرا با این گونه قدرت تخیل بارور شده و به آنها اجازه پرواز و رشد می دهد و فضاها را برای آنان خوشایند و مطلوب می کند. لازم به ذکر است که فضاها باید با استفاده از علم معماری به نحوی شکل گیرند که کودك بتواند در مراحل مختلف آموزشی و تفریحی گام به گام بعد از تجربه کردن از یک مرحله به مرحله دیگر برسد. در مفهوم کلی مراکز توانبخشی و نگهداری کودکان اوتیسم باید محیطی قابل انعطاف باشد.
روش
این تحقیق با استفاده از منابع کتابخانه ای و اینترنتی و با روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است.
اوتیسم
اوتیسم که در فارسی با معنی و مفهوم "درخودماندگی" نیز شناخته می شود، یک ناتوانی رشدی است که عموما در سه سال آغازین زندگی ظاهر می شود .این اختلال عصب -زیست شناختی به تقریب از هر پانصد نفر یک نفر را تحت تاثیر قرار می دهد. اوتیسم یک نقص عملکردی مادام العمر است و در حال حاضر هیچ گونه معالجه ای برای این بیماری وجود ندارد. از سوی دیگر بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم می توانند با تلاش های آموزشی زود هنگام در یک محیط مناسب، رشد قابل ملاحظه ای داشته باشند.
افراد تحت تاثیر اوتیسم خصوصیاتی را در زمینه های زیر به نمایش میگذارند:
-عدم تعامل اجتماعی
-تاخیر در رشد یا فقدان کامل زبان کلامی
-پرخاشگری
-اختلال در خواب
-رفتارهایی نظیر کوبیدن سر
-نابهنجاری در پاسخ به محیط فیزیکی
کودکان اوتیسم در رفتار اجتماعی دارای مشکلات زیادی می باشند. این کودکان اغلب در تعامل با دیگران شکست می خورند. از تماس جسمانی فعالانه خودداری می ورزند و همچنین از هرگونه تماس چشمی نیز خودداری می کنند. این کودکان نسبت به افراد دیگر بی تفاوت بوده و اغلب ترجیح می دهند که تنها باشند.
تقریبا 50درصد از افراد اوتیستیک در سراسر عمرشان قادر به تکلم نیستند. علاوه بر آن کودکانی که قادر به تکلم می شوند نابهنجاری های تکلمی از خود نشان می دهند. تقریبا 85درصد این افراد پژواك گویی دارند. تعدادی از کودکان اوتیستیک به طور غیرمعمولی گنجینه لغات بزرگی دارند اما قادر نیستند این کلمات را به صورت یک جمله معنی دار درآورند. یکی دیگر از مشکلات این کودکان بی نظمی های مربوط به خواب آنها است. خواب یک مولفه مهم درسلامتی محسوب می شود. ابتلا به بی خوابی در کودکان مبتلا به اوتیسم هنوز مشخص نیست اما در هرحال خواب یک فاکتور ضروری برای رشد،بازسازی بدن، بالا بردن توان سیستم ایمنی بدن، یکپارچه کردن حافظه و یادگیری است. درکودکان مبتلا به اوتیسم فشارهای ناشی از نارسایی خواب ، مشکلات رفتاری هنگام روز آنها را باعث می شود. مهمترین علت بی نظمی های خواب در کودکان مبتلا به اوتیسم تاثیرات محیطی می باشد.
شناسایی شیوه های یادگیری متفاوت کودکان اوتیستیک به یافتن این مطلب می انجامد که بسیاری از آنها آموزندگان دیداری هستند بدین معنا که آنچه را که می بینند بهتر درك می کنند تا آنچه را که می شنوند. برای مثال یک کودك اوتیسم در قسمت هایی از آزمون که مهارت های بینایی را اندازه می گیرد خیلی خوب عمل کرد. اما نمره های پایینی در خرده آزمون های زبان بدست آورد. بنابراین می توان از ابزار دیداری به منظور فراهم آوردن ساختار و برنامه ای استفاده کرد که در زندگی چنین کودکانی بسیار حائز اهمیت است.
تعامل کودك با محیط
بارکر موسس "روانشناسی اکولوژیک" عقیده دارد بین ابعاد فیزیکی – معماری و رفتاری "قرارگاه های فیزیکی – رفتاری" رابطه خاصی وجود دارد که آن را با مفهوم همساخت بیان می کند.در تمام موجودات زنده به موجب قانون تاثیر و تاثر بخشیدن در محیط، تمایل به سازش با محیط وجود دارد به این ترتیب که کودك کوشش دارد با محیطی که در آن زندگی می کند سازش نماید و خود را با آن منطبق سازد.
برای اینکه کودك روی افکار خود تمرکز کند نیازمند محرك است. زیرا یادگیری در خلاء صورت نمی گیرد بلکه نیاز به محرك داشته و تحریک اولین مرحله از گام های شناخته شده در جریان کارکرد فرآیند خلاقیت است. تمام روانشناسان در این نکته متفق اند که انگیزه عاملی است که رفتار شخص را تحریک کرده و در جهت معین سوق میدهد. در این میان عوامل متعدد درونی و بیرونی در ایجاد انگیزش و یا دلسردی در کودکان موثر است اما باید توجه نمود که انگیزش بیرونی از مشوق ها و پیامدهای محیطی حاصل می شود. بنابراین محیط به عنوان یکی از عوامل برانگیزنده باید به تفاوت های افراد و نیازهای متفاوت آنها پاسخگو باشد. این بدان معناست که در طرح ریزی فضای یادگیری باید کوشش شود محیط با نیازهای یادگیرنده هماهنگ گردد نه اینکه یادگیرنده را به هماهنگ ساختن خود با محیط وادار نماییم. محیط اطراف کودك باید مطابق با فعل و انفعال درون او بوده و حواس و حس کنجکاوی اش را برانگیزد.
تاثیر رنگ در کنترل رفتارهاي شخصیتی
ارزش و اثر رنگ ها نه تنها در دهه اخیر بلکه از قدیم مورد توجه بوده است. برای نمونه کتاب های خطی به جا مانده از مصر باستان، نشان دهنده دانش آنها در مورد رنگ هاست .آنها در معابد خود، " کارناك " و " تبس " تالارهایی رنگی ساخته بودند که در آن رنگ ها را برای درمان بیماری ها به کار می گرفتند. در یونان باستان معابد رنگی را در هفت طبقه مجزا می ساختند که هر طبقه دارای یکی از هفت طیف رنگی بود و افراد را برای درمان بیماری هایشان به این معابد می بردند. در سال 1993 یک کتاب مرجع به نام دایره المعارف اسپکتروکرومتری توسط دانشمند هندی "دین شاه قادیالی" منتشر شد. این اثر به عنوان پایه رنگ درمانی مدرن شناخته شد. در همان زمان یک روش رنگ درمانی به نام سینتونیکس در آمریکا توسط دکتر " هری رایلی-اسپیلتر " شکل گرفت. او دریافت که می تواند با تغییر دادن رنگ نوری که وارد چشم بیماران می شود تغییرات فیزیولوژیک و روحی – روانی را در آنها ایجاد کند.
رنگ مجموعه ای از فرکانس های نور مرئی است که بر انرژی های متفاوت بدن و از جمله بر فرکانس های مغز اثر می گذارد و با راهیابی از طریق اعصاب چشم به سوی مغز قادر به شفابخشی و درمان است .هر رنگ تاثیر فیزیکی و روحی خاصی بر بیننده می گذارد و افراد واکنش های متفاوتی نسبت به رنگ های مختلف از خود نشان می دهند. با استفاده از رنگ می توان در همه افراد و در هر سنی تاثیر مثبت یا منفی گذاشت .این تاثیر در کودکان بیش از هرکس دیگری نمود پیدا می کند.
اهمیت رنگ های فضاهای داخلی و نفوذ آنها بر افراد، زمانی روشن می شود که به این واقعیت توجه کنیم که تقریبا به طور متوسط دوسوم از وقتمان را در محیط های بسته سپری می کنیم. انتخاب رنگ های نامناسب در تزئینات داخلی می تواند زمینه ساز بروز اختلالات جسمانی و روانی گردد. قرار گرفتن در معرض چنین رنگ هایی برای مدت طولانی، ممکن است به تدریج موجب وخیم ترشدن مشکل شود. رنگ بیش از هر عامل مستقل دیگر می تواند فضای کسالت بار و یکنواخت اطراف را به مکانی روح بخش و مطلوب مبدل سازد. تغییر رنگ دیوارها می تواند بیش از تغییر مبلمان یا حتی ساختار اساسی یک اتاق نتایج چشمگیری به بار آورد. تحقیقات روانشناسی محیط ثابت کرده است که نوع ترکیب رنگ های استفاده شده در محیط های انسان ساخت در وضعیت روحی مردم موثر است. ماکس لوچر بعد از آزمونی که درمورد رنگ ها انجام داده به این نتیجه رسید که تنش ها و نابسامانی های محیطی غیرقابل تحمل، موجب رفتاری نامناسب می شود و می تواند بر شخصیت فرد تاثیر بگذارد. با این همه، این تاثیرات لزوما دائمی نیستند و اگر به موقع تشخیص داده شود، می توان با تغییر رنگ محیط، وضعیت مناسبی را به وجود آورد و شخصیت نامتعادل را تحت درمان قرار داد و از این طریق ناهنجاری های شخصیتی را برطرف کرد.
بعضی رنگ ها و یا ترکیبات آن با هم می توانند باعث تحریک چشم، سردرد و یا مشکلی در بینایی شوند .تعداد دیگری از رنگها آرامش بخش هستند. استفاده صحیح از رنگ ها می تواند کارایی را به حداکثر رسانده و خستگی چشم را به حداقل برساند. این کار می تواند باعث آرامش تمام بدن شود. رنگ های سرد ممکن است در محیط هایی که افراد مضطرب و دچار فشارخون و افراد عصبی وجود دارند مفید باشد به عنوان مثال رنگ آبی تیره(سرمه ای)نشان دهنده آرامش کامل است. اندیشیدن درباره این رنگ از یک تاثیر آرام بخش در سیستم اعصاب مرکزی برخوردار است. فشارخون، نبض و تنفس کاهش می یابد. به طوری که در هنگام بیماری و خستگی نیاز به این رنگ بیشتر می شود.
درجات مختلف رنگ آبی همواره آرامش را با خود به ارمغان می آورند و باعث کاهش اضطراب می شوند. این رنگ برای درمان تنش، ترس و تپش قلب و بی خوابی به کار می رود. بهره گرفتن از سفید آمیخته های ملایم آبی در اتاق های ویژه درمان های مختلف اثرات مطلوبی را همراه خواهد داشت.
سبز رنگی است که انسان را آرام می کند، درد را کاهش می دهد و احساس امنیت ایجاد می کند و از طرفی باعث هماهنگی جسم، ذهن و روح می گردد. از آنجایی که درجات مختلف رنگ سبز اساسا رنگ های آرامش بخشی هستند غالبا به منظور کمک به رفع بحران های روحی مورد استفاده قرار می گیرند. رنگ سبز بی خوابی را تسکین داده، حملات خشم را کاهش می دهد و فشار عصبی را آرام می سازد. از آنجا که علت بی نظمی های خواب در کودکان مبتلا به اوتیسم تاثیرات محیطی می باشد ، می توان در محل استراحت این کودکان از رنگ آبی و سبز برای درمان بی خوابی استفاده کرد. رنگ بنفش به طور قابل ملاحظه ای اضطراب و ترس را کاهش می دهد. اثر هیجانی آن را در رابطه با کاهش احساس نفرت، تحریک پذیری و خشم بوده و تمام هیجانات افسار گسیخته را آرام می سازد. استفاده از سفید آمیخته های ملایمتر رنگ بنفش مانند یاسی و ارغوانی در اتاقهای ویژه درمان های مختلف دارای تاثیر بسیار خوبی است. رنگ ارغوانی قدرت تخیل را درکودکان افزایش می دهد با این حال در مکان های خاص اشخاص مبتلا به اختلالات روانی و عدم تعادل لازم است از به کار بردن ترکیب بنفش یا رنگ مایه های غلیظ تر اجتناب کرد.قرمز محرك و انرژی زای قوی است و جریان خون را افزایش می دهد و از این طریق مقابله کافی در برابر عفونتها را ممکن می سازد.. استفاده از رنگ قرمز در محیط زندگی مبتلایان به فشارخون بالا و ناراحتی های روحی و افراد عصبی و اتاق های ویژه درمان های مختلف توصیه نمی شود. نارنجی نشانه ی طراوت وشادی ، گرمی و اشتیاق است. این رنگ دستگاه عصبی را تحریک می کند و موجب شفافیت و روشنایی ذهن می شود .جریان اکسیژن رسانی به مغز را افزایش می دهد. باعث بالا رفتن روحیه می شود و فضای گرم و آرام بخشی را فراهم می آورد.در رنگ درمانی نارنجی می تواند در رفع ناتوانی های روانی موثر واقع شده و احساسهای عمیق ناراحتی و افسردگی با استفاده از این رنگ بهتر می شود. اثر ضد اسپاسم آن غیرقابل انکار است. (تشنجات و دردهایی که بر اثرفشار عصبی و روحی ایجاد می شوند) همچنین احساس اجتماعی بودن را تحریک می کند.
بچه های کوچک عکس العمل خوبی نسبت به این رنگ نشان می دهند. رنگ درمانگران معتقدند نباید قسمت بزرگی را به رنگ نارنجی درآورد زیرا این کار موجب می شود که اتاق پرتنش و بیش ازحد محرك به نظر آید. در نور نارنجی افسردگی برطرف گشته و احساس سرخوشی و شادمانی جایگزین آن می شود. پس نباید از این رنگ در محیط زندگی کودکان اوتیسم در سطح وسیعی استفاده کرد. زرد سیستم اعصاب مرکزی و نیروی عضلات را تحریک می کند. زرد رنگ جدایی و سردی است و در صورت کاربرد بیش از حد آن ممکن است در فرد احساس انزوا نسبت به مردم و محیط پدید آید. این رنگ می تواند در بلندمدت، تاثیرات ناهنجاری بر ذهن بگذارد و باعث بروز اغتشاش و آشفتگی در آن گردد. زرد لیمویی روشن به عنوان خسته کننده ترین رنگ معرفی می شود. زیرا این رنگ همانند سایر رنگهای روشن درصد بیشتری از نور را منعکس میکند و در نتیجه باعث برانگیختگی زیاد چشم می شود. بچه ها در اتاق زرد بیشتر گریه می کنند بنابراین توصیه شده که در رنگ آمیزی دیوار محیط هایی که وظایف بحرانی در آن انجام می گیرد، از جمله محیط زندگی کودکان مبتلا به اوتیسم، از رنگ زرد استفاده نشود. مطالعه ای که در موسسه هنرهای معاصر در لندن انجام شد نشان داد که خاصیت محرك بودن رنگ زرد چنان زیاد است که می تواند منجر به ویرانگری(وندالیسم) به خصوص در کودکان شود.استفاده از سرخابی در محیط پیرامون احساسی از امنیت و اطمینان بر فضا حاکم می سازد .به تجربه ثابت شده است که صورتی موثرترین رنگی است که استفاده آن در رنگ آمیزی دیوار سلول های زندان می تواند به آرام کردن و فرونشاندن رفتار تهاجمی زندانیان کمک کند.[24]  در سازمانی در کالیفرنیا دریافتند که اگر بچه های پرخاشگر را در قفسه رنگ شده(حباب صورتی رنگ) قرار بدهند، فورا به آرامش تمایل پیدا می کنند، دست از سروصدا می کشند و غالبا برای حدودا ده دقیقه به خواب می روند. مطالعات انجام شده نشان می دهد که رنگ صورتی رنگ مناسبی برای کودکانی با اختلال یادگیری به ویژه مبتلایان به اوتیسم می باشد (طبق خبرنامه دانشگاه مینه سوتا).
 
رنگ سفید باعث بازتاب نور و بزرگتر جلوه کردن مکان می شود. با این حال اگر محیط پیرامون تماما به رنگ سفید باشد ممکن است فضایی نسبتا سرد و خشن بیابد. این رنگ باعث دریافت حس نامانوس و بیگانه برای بیمارانی می باشد که تلاش می کنند تا سلامت و تعادل روحی و جسمی خود را بدست آورند و خود را تثبیت و در جهت سازگاری با محیط تغییر دهند زیرا این نوع رنگ دارای خاصیت تسکین دهنده نیست. رنگ هایی مانند کرم و خاکستری خنثی به شمار می روند. آسایشگاه های اعصاب و روان معمولا با رنگ خاکستری رنگ آمیزی می شوند، چون این رنگ باعث کاهش اعتماد به نفس، و در نتیجه عدم مقاومت بیماران نسبت به تصمیم گیری های تیم درمانی می شود. 
نورپردازي با نور روز
پدیده نور به طور اعم و نور روز به طور اخص از اساسی ترین نیازهای جسمی و روانی انسان به شمار می رود. این عامل ضمن حفظ سلامتی، به سبب ایجاد احساس پیوستگی و آشنایی با محیط طبیعی، شرایط مطلوب تر و دلپذیرتری را برای افراد فراهم می سازد و از این رو می تواند باعث ایجاد آسایش از یک سو و افزایش بازدهی از سوی دیگر شود. از جانب دیگر فرایند ادراك روشنایی امری فردی است که به ویژگی های احساس کاربران و به شرایط محیطی فضای پیرامون آنها بستگی دارد.

نتایج پژوهش های محققان نشان می دهد که اساسا نورپردازی به دو طریق مستقیم و غیرمستقیم بر افراد تاثیر می گذارد: تاثیر
مستقیم آن ناشی از ایجاد تغییرات در کیفیت دید به واسطه نورپردازی و از طریق تغییر محرك های سیستم بینایی است. در حالی که اثر غیرمستقیم آن حاصل قابلیت نور در جلب توجه، تغییر انگیزش، حالت، رفتار و اصلاح تعادل هورمونی بدن انسان است. نورپردازی می تواند برعکس العمل های فیزیولوژیک بدن انسان همانند ادراك بصری وی تاثیر بگذارد. تحقیقات سال های اخیر نشان می دهد که نور روز علاوه بر نقش و اهمیتی که در حفظ و بهبود چرخه حیاتی انسان ایفا می کند، اثر درمانی ویژه ای بر بعضی از بیماری های جسمی و روانی نیز دارد و می تواند تا حد زیادی در درمان اینگونه بیماران موثر واقع شود. ولفارت و سام نیز در تحقیقی در سال ، 1981طی بررسی تاثیر نور روز بر کودکان نابینای با ناهنجاری شدید رفتاری و کودکان بینا با معلولیت های شدید نتیجه گرفتند که تحت تابش نور روز فشار خون به طور قابل ملاحظه ای تقلیل و رفتار تهاجمی نیز تا حد زیادی کاهش می یابد.
در ساختمان آسایشگاه روانی وی استیشن در مرکز طبی فردریک از نور روز برای ایجاد محیطی جذاب و شفابخش استفاده شده است که به بهبود بیماران با مشکلات روانی جدی کمک می کند. علاوه بر تاثیراتی که نور در ساعات مختلف روز و با کیفیات متفاوت خود بر روی رنگ ها می گذارد ، می توان از خاصیت ترکیب نور با رنگ استفاده کرد. بارزترین مثال این کاربرد در شیشه های رنگی و یا صفحات شفاف رنگی است که ضمن عبور نور، رنگ آن را تغییر می دهند و تاثیرات خاصی در فضای پشت خود ایجاد می کنند. امکان بازی با نور و سایه در ارتقا انگیزش و آزاد سازی هیجانات کودك موثر است. همچنین استفاده از نورهای خیره کننده و فلورسنت در محیط زندگی کودکان اُتیستیک توصیه نمی شود. نورهای فلورسنت نه تنها به دلیل رنگشان بلکه به خاطر صدایی که دارند مناسب نیستند. زیرا کودکان اُتیستیک اغلب از نظر حواس بدن خود دارای مشکلاتی می باشند و مغز آنها قادر نیست از اطلاعات بدست آمده توسط حواس پنجگانه، درك درستی از شرایط موجود بدست آورد.
نتیجه گیري
در نهایت می توان گفت کودکان مبتلا به اوتیسم باید در یک محیط آرامش بخش که مانع بالا رفتن استرس در آنها می شود رشد کنند. رنگ های روشن، نسبتا خنثی هستند که باعث می شود کودکان مبتلا به بیماری اوتیسم به راحتی تمرکز کنند. رنگی همچون خاکستری گزینه مناسبی است که تحرك بصری آنان را کاهش می دهد. مغز به طور ناخودآگاه به رنگ خنثی پاسخ می دهد و کودك را به درست رفتار کردن تشویق می کند. اگرچه سفید یک رنگ خنثی است اما باید از رنگ های سفید برای کودکان اوتیسم اجتناب کرد زیرا این نوع رنگ دارای خاصیت تسکین دهنده نیست. برای کاهش بی نظمی های خواب در کودکان مبتلا به اوتیسم استفاده از رنگ های سبز و آبی در محل استراحت آنان می تواند موثر باشد. از آنجا که کودکان اوتیستیک در تعامل با دیگران دارای مشکل هستند، برای تحریک احساس اجتماعی بودن و همچنین کاهش فشار عصبی و روحی، استفاده از رنگ نارنجی در محیط زندگی این کودکان توصیه می شود. همچنین به منظور کاهش پرخاشگری و فرونشاندن رفتار تهاجمی کودکان مبتلا به اوتیسم، رنگ صورتی رنگ مناسبی برای آنان می باشد. رنگ زرد برخلاف رنگ نارنجی، در فرد احساس انزوا نسبت به مردم را پدید می آورد و تحرك بصری را افزایش می دهد، در نتیجه نباید از این رنگ در مراکز نگهداری کودکان مبتلا به اوتیسم استفاده کرد. به علاوه همانطور که قبلا نیز ذکر شد قرار گرفتن در معرض نور طبیعی و روشن برای سلامت کودکان مبتلا به اوتیسم موثر می باشد. استفاده از نور روز در مرکز مراقبت های بهداشتی کودکان اوتیستیک الگوی خواب طبیعی را ترغیب کرده و موجب کاهش پرخاشگری آنها می شود.
 

“تمامی محتوا مندرج در سایت متعلق به رسانه ریتم آهنگ می باشد و هرگونه کپی برداری با ذکر منبع بلامانع است.”