• صفحه نخست
• “رابرت فرانک” و تحول عکاسی مستند..!

رابرت فرانک ، یکی از تأثیرگذارترین عکاسان قرن بیستم بود که سبک بیان خشن و شخصی او در تغییر روند عکاسی مستند از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. او در 23 سالگی از آن‌چه “ارزش‌های کوچک کشور زادگاه خود” می‌خواند، دل کند و به نیویورک مهاجرت کرد. رابرت فرانک عکاس و مستندساز سوئیسی بود که به یک آمریکایی تمام عیار تبدیل شد. او بیشتر به خاطر کتاب پیشگامانه خود به نام “آمریکایی ها” مشهور است. شاهکاری از عکس‌های سیاه و سفید که از سفرهای جاده‌ای خود در اواسط دهه‌ی 1950 گرفته شده و در سال 1959 منتشر شده است.شان اوهاگان منتقد روزنامه گاردین، در سال 2014 می‌گوید:

مجموعه عکس‌های “آمریکایی ها ” اثر رابرت فرانک، ماهیت عکاسی را تغییر دادند. شاید این مجموعه، همچنان با نفوذترین کتاب عکاسی قرن بیستم باشد.

بیوگرافی رابرت فرانک
رابرت فرانک در زوریخ سوئیس متولد شد. او فرزند رزا زاکر و هرمان فرانک است. خانواده‎ی او یهودی بودند. رابرت فرانک در مستندی که جرالد فاکس با عنوان “خانه را ترک می کند ، به خانه می آید” در سال 2005  ساخت؛ اظهار داشت که مادرش رزا (سایر منابع نام او را رجینا می‌گذارند) دارای گذرنامه‌ی سوئیس بود ، در حالی که پدرش هرمان با از دست دادن تابعیت آلمانی‌اش، بدون تابعیت شده و برای بدست آوردن تابعیت سوئیسی باید رابرت یا برادر بزرگتر او ، مانفرد درخواست‌نامه‌ای به سفارت سوئیس می‌دادند. اگرچه فرانک و خانواده‌اش در طول جنگ جهانی دوم در کشور سوئیس در امان بودند ، اما تهدید نازیسم بر درک او از ظلم و سیاهی بشر،  تأثیر فراوانی گذاشت. رابرت فرانک تا حدی برای فرار از تجارت خانوادگی‌اشان به عکاسی روی آورد و قبل از این‌که اولین کتاب عکس دست ساز خود را با نام” 40 عکس” در سال 1946 منتشر کند ، زیر نظر چند عکاس و طراح گرافی آموزش دید.

 فرانک در سال 1947 به ایالات متحده مهاجرت کرد و در شهر نیویورک به عنوان عکاس مد در Harper’s Bazaar مشغول به کار شد. در سال 1949 ، والتر لاوبلی (سردبیر جدید مجله‌ی دوربین) عکس‌های فرانك 25 ساله‌ را در مجله‌ی خود منتشر كرد.  توگنر به عنوان یک هنرمند جدی که دنیای تجاری را پشت سر گذاشته بود  و به عنوان کسی که رابرت فرانک، او را بیشتر از همه‌ی عکاسان سوئیسی دوست داشت، الگویی برای رابرت بود. علاوه بر آن توگنر ، در حمایت از استعداد بی‌نظیر فرانک، حاضر شد تمام مخارج سفرش به آمریکا را متقبل شود.

 رابرت خیلی زود سفر به آمریکای جنوبی و اروپا را آغاز کرد. او کتاب دست ساز دیگری از عکس‌هایش با نام  “در پرو شلیک کرد” را منتشر کرد و در سال 1950 به ایالات متحده بازگشت. آن سال برای فرانک رابرت سال مهمی بود. او  پس از ملاقات با ادوارد استایکن ، در نمایش گروهی 51 عکاس آمریکایی در موزه مدرن شرکت کرد و در همان سال با هنرمند دیگری به نام ماری لوکس اسپایزر ازدواج کرد که از او صاحب دو فرزند به نام‌های آندره و پابلو شد.

گرچه او در ابتدا به جامعه و فرهنگ آمریکایی خوش‌بین بود ، اما پس از گذشت مدت زمانی فهمید که ارزش نهادن بیش از حد به پول در فرهنگ آمریکایی،  بسیار مخرب است و دیدگاه او به سرعت تغییر کرد. او حالا آمریكا را به عنوان یك مکان غم انگیز و تنها می‌دید ، دیدگاهی كه در عکس‌های بعدی او مشهود شد. در سال 1955 ، فرانک با درج هفت عکس از ادوارد استایکن در نمایشگاه جهانی هنر موزه جهانگردی “خانواده انسان” که قرار بود توسط 9 میلیون بازدیدکننده مشاهده شود ، به رسمیت شناخته شد.

رابرت فرانک برای دوره‌ی طولانی، عکاسی را کنار گذاشت و به دنیای سینما وارد شد. گرچه فرانک همچنان به فیلم علاقه داشت ، اما در دهه 1970 به عکاسی بازگشت و دومین کتاب خود را با عنوان “خطوط دست من” در سال 1972 منتشر کرد. این اثر به عنوان “زندگینامه‌ی بصری” توصیف شده است و عمدتا شامل عکس‌های شخصی رابرت فرانک است. با این حال او تا حد زیادی از عکاسی “مستقیم” دست کشید تا در عوض روایت‌هایی از تصاویر و کلاژهای ساخته شده ، شامل کلمات و چندین فریم از تصاویر را که به طور مستقیم بر روی نگاتیوها خراشیده و تحریف شده بودند ، خلق کند. هیچ یک از این کارهای بعدی تاثیری قابل مقایسه با آمریکایی ها نداشته است.

فرانک و مری در سال 1969 از یکدیگر جدا شدند.  فرانک رابرت مجدداً با “جونس لیف” مجسمه ساز ازدواج کرد و در سال 1971 به کانادا نقل مکان کرد. در سال 1974 ، دخترش ، آندره ، در یک سانحه هوایی در تیکال ، گواتمالا کشته شد. در همین زمان ، پسرش ، پابلو ، ابتدا در بیمارستان بستری شد و به اسکیزوفرنی مبتلا شد. بیشتر کارهای بعدی فرانک مربوط به تأثیر از دست دادن دخترش و پس از آن پسرش بود که در سال 1994 در یک بیمارستان در آلنتاون ، پنسیلوانیا درگذشت.

پس از نقل مکان به کانادا ، فرانک زمان خود را بین خانه زیر شیروانی خود واقع در خیابان بلکر و یک کلبه ماهیگیر در ساحل تقسیم کرد. رابرت فرانک که حالا به شهرت رسیده بود، به ویژه از زمان مرگ آندره به شدت گوشه‌گیر شد و بیشتر مصاحبه ها و حضورهایش در جوامع عمومی را کاهش داد. فرانک  رابرت سرانجام در 9 سپتامبر 2019 در خانه‌ی خود در نوا اسکوشیا درگذشت.

مجموعه عکس ” آمریکایی ها ” شاهکار هنری رابرت فرانک
رابرت فرانک با الهام از همكار سوئیسی خود یاكوب توگنر ، در فکر گرفتن عکس‌هایی از زندگی و موقعیت‌های روزمره افراد شد که حاصل آن کتاب آمریکایی ها بود. فرانك در سال 1955  موفق شد از  بنیاد یادبود جان سایمون گوگنهایم ، بورسیه‌ای دریافت کند که تمامی هزینه‌های سفرش به سراسر ایالات متحده را تامین می‌کرد.

رابرت فرانک پس از بازدید از شهرهای، دیترویت، دیربورن و میشیگان ، ساوانا ، جورجیا ، ساحل میامی و سن پترزبورگ ، فلوریدا ؛ نیواورلئان ، لوئیزیانا ؛ شهر هوستون، ایالت تگزاس امریکا؛ لس آنجلس، کالیفرنیا؛ رنو ، نوادا ؛ سالت لیک سیتی ، یوتا؛ باته ، مونتانا ؛ شیکاگو و ایلینوی، از تمامی اقشار مختلف عکاسی کرد. او  در این مدت 28000 عکس گرفت که 83 فریم از آن‌ها، برای چاپ در کتاب آمریکایی ها انتخاب شده است.

عکس‌های او را با عکس‌های اکثر روزنامه نگاران معاصر آمریكا تضادهای آشكاری دارد. همانطور كه ​​استفاده‌ی غیرمعمول او از فوكوس ، نور كم و برش‌هایی كه از روش‌های پذیرفته شده‌ی عكاسی فاصله‌ی زیادی داشت ، بسیار متفاوت بود. این واگرایی از استانداردهای عکاسی معاصر، در ابتدا در پیدا کردن ناشر آمریکایی  که حاضر به چاپ آن‌ها باشد، رابرت فرانک را دچار مشکل کرد. کتاب مجموعه عکس ” آمریکایی‌ها ” با نام اصلی Les Américains برای اولین بار در سال 1958 توسط رابرت دلپیر در پاریس منتشر شد و سرانجام در سال 1959 در ایالات متحده توسط Grove Press منتشر شد ، جایی که در ابتدا با انتقادات اساسی روبرو شد. اما با گذشت زمان و با الهام از هنرمندان بعدی ، آمریکایی ها به اثری اساسی در تاریخ عکاسی و هنر آمریکا تبدیل شد.

به مناسبت پنجاهمین سالگرد انتشار اولین چاپ کتاب آمریکایی ها ، نسخه‌ی جدیدی در 30 مه 2008 در سراسر جهان منتشر شد.

فیلم‌های رابرت فرانک
در زمان انتشار آمریکایی ها در ایالات متحده ، فرانک از تمرکز در ساخت فیلم دور شده بود. از جمله فیلم های او می توان به فیلم کوتاه  Pull My Daisy, که توسط کرواک نوشته شد، نام برد. در سال 1960 ، فرانک هنگام فیلمبرداری فیلم گناه عیسی (The Sin of Jesus)  با کمک مالی والتر کی گاتمن در زیرزمین هنرمند موسیقی پاپ جورج سگال اقامت داشت. در ابتدا قرار بود این فیلم در شش هفته در نیوبرانزویک و اطراف آن فیلمبرداری شود ، اما فرانک به مدت شش ماه درگیر این پروژه بود.

مستند “رولینگ استونز ، بلوزهای کوکساکر” با نام انگلیسی  Rolling Stones, Cocksucker Blues, ، بدون شک معروف‌ترین فیلم رابرت فرانک است. این فیلم کاراکتری به نام استونز را در تور نشان می‌دهد که درگیر مصرف سنگین مواد مخدر و رابطه جنسی گروهی است. گزارش شده است که میک جگر پس از پایان فیلمبرداری این فیلم مستند به فرانک گفت ،

” این یک فیلم خوب لعنتی است رابرت. اما اگر در آمریکا نمایش داده شود ، دیگر هرگز اجازه ورود به کشور را نخواهیم داشت. ”

استونز برای جلوگیری از اکران فیلم از رابرت فرانک شکایت کرد و در نهایت با حکم دادگاه این فیلم توانست حداکثر 5 نمایش عمومی را با محدودیت‌های فراوان داشته باشد.

تحول شگرف در دنیای عکاسی مستند
رابرت فرانک عکاسی مستند را در زمان حیات خودش، به شکلی دیگر تعریف کرد. فرانک استفاده از لایکا 35 میلی متری ، می‌توانست تصاویری را با قاب زیبا، انگار که از سه پایه استفاده کرده باشد، خلق کند. او هر وسیله ای را که لازم داشت برای بیان بینایی متناوب و به همان اندازه متناقض، ایجاد می‌کرد.

قبل از رابرت فرانک ، عکاسان مستند لزوماً سعی نمی کردند عینی باشند. آن‌ها معمولاً یک برنامه ثابت و مشخص را پیش می‌بردند. اما وقتی که رابرت فرانك سوئیسی ، سفرهای جاده‌ای‌اش را  به سرتاسر ایالات متحده انجام داد كه منجر به كتاب پیشگامانه او ، “آمریكایی ها” شد ، تحول شگرفی در دنیای عکاسی مستند به وجود آورد. او تنها به دنبال ثبت تصاویر نبود، بلکه بیشتر تلاش می‌کرد به موقعیت‌های پیرامونش واکنش نشان داده و مطابق با حالات و روحیاتی که داشت، عکس‌هایی متفاوت بگیرد. این سبک بیانگرانه شخصی عکاسی مستند چیز جدیدی بود.

رویکرد رابرت فرانک که در اوج اکسپرسیونیسم انتزاعی ظاهر شد و ظهور روزنامه نگاری جدید را نشان داد که با معیارهای اخلاقی عصر خود مطابقت داشت و صراحت عاطفی و مشارکت شخصی را به عنوان فضایل هنری، ارزیابی کرد. رابرت فرانك در نگرش خود نسبت به جهان پیرامون، احساساتش را سانسور نمی‌کرد و به همین جهت از فرم متعارف عکس‌های آن زمان منحرف شد.

“تمامی محتوا مندرج در سایت متعلق به رسانه ریتم آهنگ می باشد و هرگونه کپی برداری با ذکر منبع بلامانع است.”