• صفحه نخست
• پرویز یاحقی

پرویز صدیقی پارسی (زاده 31 شهریور 1314- درگذشته 13 بهمن 1385(، موسیقی‌دان، آهنگساز، نوازنده ویلون اهل ایران بود که به نام هنری پرویز یاحقی مشهور است

پرویز از کودکی نزد دایی خود حسین یاحقی زندگی می‌کرد و موسیقی را نزد او آموخت. از کودکی با هنرمندان نامداری نظیر ابوالحسن صبا، مرتضی محجوبی، و علی‌اکبر شهنازی آشنا شد و مدتی نزد ابوالحسن صبا موسیقی آموخت. او در ۹ سالگی در رادیو نوازندگی کرد. نخستین آهنگ او برای غلامحسین بنان در برنامه گل‌های رنگارنگ بود به نام «ای امید دل من کجائی»، که هم‌اکنون نوار آن موجود است. در سال 1342 دختر نوجوانی را به جامعه موسیقی معرفی نمود که مهستی نام گرفت. او در ضمن چند سال زندگی مشترک با حمیرا برای وی آهنگ‌هایی نیز ساخت.

وی در 35 سالگی با پروانه امیر افشاری (حمیرا- خواننده) ازدواج کرد. ۸ سال بعد حمیرا از او طلاق گرفت. یاحقی برای همسرش تعداد زیادی آهنگ ساخت که اکثر آن‌ها در لیست آهنگ‌های جاودانه حمیرا قرار گرفتند؛ همانند ترانه «پنجره‌ای به باغ گل»، «می عاشقانه». پس از طلاق، ارتباط هنری حمیرا با پرویز یاحقی به‌طور کامل قطع شد.

كمتر كسی است كه ' پرویز یاحقی ' را به عنوان نابغه موسیقی و چهره ای اثرگذار و صاحب سبك در این حوزه نشناسد، ولی تعداد افرادی كه ' موتزارت ایران ' را به عنوان گوینده رادیو و خبرنگار و اعتراف گیرنده از یك قاتل زنجیره ای بشناسند ، تقریبا نادر است .

آثار

آثار پرویز یاحقی دربرگیرنده مجموعه‌های تکنوازی ویلن، همنوازی و ترانه‌هایی است که با صدای خوانندگان ایرانی در سالهای پیش از انقلاب اسلامی در ایران به ویژه با صدای مرضیه، دلکش، الهه و حمیرا (بیشتر در برنامه گل‌های رادیو ایران) خوانده شده‌است؛

از جمله:

«بیداد زمان» (به رهی دیدم برگ خزان…) ترانه‌سرا: بیژن ترقی، خواننده: مرضیه

«کلبه من» (به سرایم آمد…)، ترانه‌سرا: بیژن ترقی، خواننده: دلکش

«مهر آفرین» (تو ای عشق من…)، ترانه‌سرا: اسماعیل نواب صفا، خواننده: الهه

«نیاز» (می‌روی اکنون که این سوز نهان…) با صدای الهه

«امید جان» (تو ای امید جان من…)، با صدای دلکش

«ای فتنه کجایی» (ای خدا از آشیان ماندم جدا…)، ترانه‌سرا: کریم فکور، خواننده: پوران

«مرا نفریبی» (تو بمان…)، ترانه‌سرا: بیژن ترقی، خواننده: حمیرا

درگذشت

یاحقی در چند سال آخر عمر خود به علت مصدومیت قادر به نوازندگی نبود و این قضیه لطمه روحی شدیدی به او وارد کرد. انگشت سوم دست چپ زنده یاد پرویز یاحقی دوسال پیش از درگذشتش در اثر تصادف اتومبیل آسیب دید و به رغم تلاش پزشكان در داخل و خارج از كشور دیگر قادر به نواختن ویولن نبود. نزدیكان استاد بر این اعتقاند كه عدم توانایی او در نواختن ساز، بیش از هر عاملی موجب مرگش شد.

استاد پرويز ياحقی، نوازنده ويولون و آهنگساز، 13 بهمن 1385 در سن 71 سالگی در آپارتمانش واقع در تهران، خيابان آفريقا، كوچه نيلوفر، آخرين وداع را با زندگي به انجام رساند. هنگام مرگ در خانه، تنها بود. سي ساعت بعد از واپسين نفس، دو تن از دوستانش كه از غيبت او نگران شده بودند، به خانه او آمدند. همسايه گفته بود كه دو روز است از منزل آقاي ياحقي صداي ساز نمي آيد. حفاظ آهني درب آپارتمان باز بود و نشان مي داد كه صاحب خانه در سفر نيست و در منزل است. دوستانش در نهایت درب ضخيم چوبي را شكستند و او را در منزل پيدا كردند، در حالي كه به سفر ابدي رفته بود. علت مرگ، ايست قلبي اعلام شد. فشار خون او هنگام ايست قلبي در حدود يك برآورد شده بود. ظهر جمعه، خبر از طريق SMS و تلفن مثل برق در شهر پيچيد و اين آخرين غافلگيري پرويز ياحقي در جامعه بود. او كه هنگام مرگ هفتاد و يك سال داشت، شصت و سه سال پيش در اولين اجرايش از ايستگاه بي سيم راديو تهران، در هشت سالگي از چنان كيفيت هنري مؤثري برخوردار بود كه مردم گمان كردند استاد حسين ياحقي است كه مي نوازد. اين اولين غافلگيري پرويز ياحقي در جامعه بود و طي اين شصت و سه سال، مردم با ساز او زيستند، گريستند، عاشقي كردند و خاطره اندوختند. مي توان گفت كه بعد از استاد ابوالحسن صبا، در پنجاه سال گذشته، چهره اي تأثيرگذارتر از او در زمينه ويولون نوازي ايراني وجود نداشته است و ياحقي، گذشته از نبوغ ذاتي در موسيقي، از هوش جامع و استعدادهاي شگفت آوري برخوردار بود كه به زندگي و شخصيت او جنبه اي جذاب و افسانه اي مي داد. مرگ او حادثه اي بود كه روان دوستدارانش را تكان داد و اندوه فقدان او به سادگي از ياد رفتني نيست.

او را در قطعه هنرمندان بهشت زهرا به خاک سپردند.

“تمامی محتوا مندرج در سایت متعلق به رسانه ریتم آهنگ می باشد و هرگونه کپی برداری با ذکر منبع بلامانع است.”