• صفحه نخست
• پیوتر ایلیچ چایکوفسکی

پیوتر ایلیچ چایکوفسکی (1840 – درگذشته 1893) از آهنگسازان سرشناس روسی است. وی در وتکینسک روسیه به دنیا آمد. وتکینسک از مراکز استخراج آهن روسیه بود و ایلیا پدر چایکوفسکی که مهندس معدن بود به عنوان بازرس کل معادن و صنایع در آن منطقه کار می‌کرد. مادرش الکساندرا پیانو می‌زد و صدای خوبی داشت. خانواده چایکوفسکی وضعیت مالی مناسبی داشتند، پیوتر خردسال عادت داشت که گاه‌ و بیگاه پشت پیانو بنشیند و ضمن بازی، صدای آن را دربیاورد.

او توانست وارد اولین دانشگاه موسیقی روسیه شود و در مکتب موسیقی آنتون روبنشتاین (A. Rubinestein) در کنسرواتور سن‌پترزبورگ به تحصیل بپردازد. پیشرفتش در موسیقی چنان برق آسا بود که پس از پایان دوره هنرستان، در هنرستان جدید مسکو استاد هارمونی شد و دوازده سال همین سمت را حفظ کرد. تعلیمات پیشرو موسیقی غربی که او در دوران هنرستان دید سبک او را از آهنگسازان هم‌عصر خودش در روسیه که موسوم به گروه پنج نفره بودند جدا نمود. چایکوفسکی اصول و قواعد موسیقی کلاسیک غربی و جریان موسیقی توصیفی را در روسیه ادامه داد و به ترویج و اعتلای این مکتب در مقابل شیوه موسیقی کوینتت پرداخت. او اگر چه قواعد سنتی موسیقی اروپا را اساس کارهای خود قرار داد ولی به موسیقی محلی و افسانه‌های روسی بی‌توجه نبود.

آثار متعددی از او از جمله چندین سمفونی، کنسرواتور، اپرا، باله و موسیقی مجلسی به جای مانده‌است. او اولین آهنگساز روس بود که تأثیری تاریخی و بین‌المللی در جهان داشت و با حضور خود به عنوان رهبر ارکستر مهمان در اروپا و آمریکا آن را تقویت کرد. یکی از این حضورها به مناسبت افتتاح تالار کارنگی در نیویورک در سال 1891 بود. او در سال 1884 مورد احترام و تشویق امپراتور الکساندر سوم قرار گرفت و در پایان دهه 80 به دریافت جایزه حقوق مادام العمر نایل گشت.

سال 1877 برایش سالی تلخ و پرآشوب بود. در این سال او به کاری فاجعه آمیز دست زد و آن ازدواج با دختری بیست و هشت ساله از شاگردان هنرستان بود که او و موسیقی اش را می ستود. به نظر می رسد که ازدواج چایکوفسکی با این دختر فقط برای پوشیده نگه داشتن تمایلات همجنس گرایانه اش بوده باشد. او چند روز پس از ازدواج، این زناشویی را «شکنجه هولناک روحی» توصیف می کند. دو هفته بعد، به قصد آن که از سینه پهلو بمیرد به آب های یخ زده رودخانه مسکو زد، اما بنیه قوی او به نجاتش آمد و به سن پترزبورگ گریخت. در آنجا بر اثر تشنج عصبی دو روز در اغما بود. از همسرش جدا شد و دیگر هرگز او را ندید.

در این سال او از حمایت بانویی بیوه، چهل و شش ساله و بسیار ثروتمند به نام نادژدا فون مک که صاحب یازده فرزند بود نیز برخوردار شد. بانو فون مک شیفته و دلباخته موسیقی چایکوفسکی بود و برای او مقرری سالیانه ای تعیین کرد و این امکان را فراهم آورد که او از تدریس در هنرستان دست بکشد و خود را وقف آهنگسازی کند. این دو، چهارده سال با یکدیگر مکاتبه داشتند اما بنابه توافق هیچ گاه همدیگر را ندیدند. بانو فون مک در نامه ای نوشته است: «ترجیح می دهم از دور به شما بیندیشم، در موسیقیتان به حرف های شما گوش بسپارم و از راه موسیقی در احساساتتان سهیم شوم.» پس از سالها دوستی عجیب اما صمیمانه، چایکوفسکی از قطع یکباره مقرری و نامه نگاری مادام فون مک به شدت آزرده شد و در نامه ای به داماد او چنین نوشت:«این وضعیت، مرا در نظر خودم خوار و خفیف ساخخته و خاطره پولی را که از او پذیرفته ام نیز برایم کم و بیش تحمل ناپذیر می کند ..»

آثار

اپرا:

ویوودا

اوندین

اپریچنیک

یوگنی آنگین

بی بی پیک

اوورتورها:

فرانچسکا داریمینی

رومئو و ژولیت

اوورتور

+ کنسرتو ها

+ سمفونی ها

واپسین سال های عمر

چایکوفسکی در 28 اکتبر 1893 نخستین شب اجرای واپسین اثر برجسته اش سمفونی شماره 6 (پاتتیک) که به گونه ای نامتعارف با فینالی آهسته و یاس آلود پایان می گیرد، ارکستر را رهبری کرد و 9 روز پس از آن در پنجاه و سه سالگی در شهر سن پترزبورگ درگذشت. دلیل رسمی مرگ وی ابتلا به وبا که احتمالا از طریق نوشیدن آب از یک لیوان آلوده منتقل شده بود، اعلام شد.

“تمامی محتوا مندرج در سایت متعلق به رسانه ریتم آهنگ می باشد و هرگونه کپی برداری با ذکر منبع بلامانع است.”